Tag: nepnieuws

Informatie moet een eind maken aan de informatie-oorlog…

… Of de informatie-oorlog maakt een eind aan informatie.

Onder luid applaus werd Facebook (mede) verantwoordelijk gehouden voor Russische inmenging in het democratisch proces in de Verenigde Staten. Groot was de verontwaardiging toen bleek dat het platform zich leende voor het schimmige werk van Cambridge Analytica.

Tot zoverre niet zoveel op af te dingen. De aandacht was meer dan gerechtvaardigd, hoewel niet altijd even oprecht. Een en ander speelt tegen een achtergrond van Rusland-hysterie die tot op de dag van vandaag warm wordt gehouden in afwachting van iets dat door mag gaan voor bewijs – en daarbij gretig aftrek vindt bij mensen die het verlies van de Democraten graag bij Rusland leggen. Dat is relevant, omdat die achtergrond het feitelijke verhaal over “nepnieuws” en desinformatie/misinformatie kleurt.

Zie bijvoorbeeld dit artikel van CNN, een van tientallen sensationele artikelen waarin een impopulaire mening op Twitter besmet wordt met “Rusland”, gebruik makend van het volstrekt onbetrouwbare Hamilton 68 dashboard.

In de woorden van hij-die-genegeerd-dient-te-worden, Julian Assange (maar zelf even naar de website surfen en de methodiek proberen te verifiëren zou afdoende moeten zijn):

Recentelijk was er ook een interessante kwestie in de Britse media, waar the Guardian zichzelf weer eens tot lulletje van de klas wist te degraderen door mensen van vlees en bloed te kwalificeren als Russische bot, op basis van hun opvattingen over bepaalde (politieke) zaken.

Daarin stond en staat the Guardian natuurlijk niet alleen. Vanaf het moment dat het moedwillig (we praten niet over een stel dyslectische brugpiepers, met alle respect verder) verkeerd interpreteren van de verklaringen die Twitter gaf voor de senaatscommissie inzake Russiagate bon ton werd bevonden, en waarschijnlijk al even daarvoor, is het “debat” in een vrije val geraakt. Er is eigenlijk helemaal geen debat meer. Er is de schone waarheid en haar vertolkers enerzijds, en boos Russisch Twitter anderzijds. Het laat zich raden hoe onwelgevallige meningen worden gecategoriseerd.

Saillant detail dat niet mag ontbreken is overigens het werk en de mening van de heer Ben Nimmo, werkzaam bij the Atlantic Council’s DFRLab, die niet alleen zichzelf als voorhoede positioneerde in dit “gevecht”, maar schijnbaar ook door Sky News en/of de Britse overheid als zodanig wordt gezien, getuige dit interview met Russische bot Ian bij Sky.

Om het verhaal weer even terug te brengen naar het luide applaus waaronder Facebook in het strafbankje wordt gezet… Ik maak al enige tijd geen geheim van mijn pessimistische kijk op zaken.

Dus wat schetste mijn verbazing niet van de week? De blijde aankondiging (voor wie op zoek ging) van het feit dat DFRLab gaat samenwerken met Facebook in de strijd tegen “nepnieuws”. Een onderdeel van een denktank die ooit is opgericht ter versterking van de NAVO en tegenwoordig mag worden beschouwd als onderdeel van de Strategische Communicatie van de NAVO. Bezien in de hierboven kort uiteengezette context moge duidelijk zijn dat DFRLab’s missie geen waarheidsvinding betreft, maar strategische communicatie.

Facebook wil blijven leven, Washington en vrienden willen controle over het narratief behouden, met of zonder verdere training van Cambridge Analytica’s moederbedrijf SCL.

1+1=2. Maar reken het gerust na.

Ook in het nieuws (voor wie op zoek ging), het bericht dat YouTube video’s van “bekende samenzweringstheorieën” wil gaan voorzien van teksten van en links naar Wikipedia en niet nader genoemde derden. Het zou gaan om “de bekendste samenzweringstheorieën”, maar de praktische vertaling blijft zoals altijd dat een of enkele personen voor je zullen vaststellen hoe de zaken liggen, en over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd. Ook hier zit echter nog een addertje onder het gras, te weten Wikipedia zelf.

Wikipedia is in ieder geval op Twitter groot nieuws geweest de afgelopen week, naar aanleiding van een onnoemelijke hoeveelheid politiek gekleurde edits van de hand van iemand die zich in ieder geval voordoet als één persoon onder de naam Philip Cross (inmiddels Julian). De persoon/personen richten zich vooral op mensen die zich uitspreken tegen het establishment, met name vanuit een anti-oorlogsperspectief. Kan natuurlijk gebeuren, hoe raar ook. Minder in de lijn der verwachtingen ligt de reactie vanuit Wikipedia, recht tegen het overvloedige bewijs in. Het gaat om iemand (waarschijnlijk meerdere personen) die al jaren full-time bezig is met deze sterk politieke edits.

*Update 26/5/2018

Kortom, ook Wikipedia is op z’n zachtst gezegd verdacht bezig. Haal uw “feiten” terwijl ze nog warm zijn.

Dan was er ook nog (*gaap*) wat nieuws voortvloeiend uit een hack van GlobalLeaks. Bleek dat the Center for a New American Security op bestelling papers schrijft voor donoren, in dit geval de VAE die ook lekker willen knallen met militaire drones. Nu kunnen we onze vingers kruisen en hopen dat dit een incident betreft, maar de realiteit is dat dit soort grote, veel in de media aangehaalde denktanks (niet in de laatste plaats de Atlantic Council) allemaal van hetzelfde laken een pak zijn. Allemaal delen ze nagenoeg hetzelfde soort sponsoren en allemaal zijn ze een wie is wie van kruisbestuivende officials in private en publieke sectoren. Het zijn veredelde lobbyclubs. Meer niet.

Het verbindende element in deze verhalen is zoals vanouds het gevaar van het bestempelen van onwelgevallige meningen als vijandige propaganda. Specifiek gevaarlijk wordt het wanneer we establishment lobbyclubs onder het mom van het bestrijden van “nepnieuws” en samenzweringstheorieën een poortwachtersfunctie geven in een toch al onheilig concept van informatiekuising. Een onheilig concept dat ook in Nederland kan rekenen op steun, met name van Minister Ollongren. We weten dat EUvsDisinfo niet zuiver is, maar toch blijft de minister die club steunen terwijl ze blind blijft voor de gevaren van dit soort waarheidsarbiters, en het momentum dat zij meegeven op een toch al buitengewoon glibberige helling.

Het is vijf voor twaalf. De informatie-oorlog is echt. Hoewel sommigen vol bravoure claimen dat het informatie establishment tot een terugtrekking is gedwongen, lijkt mij dat we nu te maken hebben met de harde institutionalisering van (counter) propaganda, waar in vroeger tijden een mannetje bij de krant volstond. Er is wellicht een slag gewonnen tegen een garnizoen. Nu komen de special forces in actie.

Ik zou haast zeggen: ‘verwacht het onverwachte’. Maar dit kunnen we dus verwachten.

PS. Achter deze link nog iets meer info betreffende “Philip Cross” op Twitter, van de hand van Craig Murray. Aanrader!

 

 

 

 

De hippe wereld van fact-checking – Deel 5

Gaap… Weer een mailtje terug gehad van de Brusselse hobbyclub EU vs Disinfo, over deze debunk. Onderaan dit artikel staat de mail waarop ik antwoord heb gekregen, en op basis waarvan men een aanpassing heeft gedaan. Wederom kiest men ervoor de eigen interpretatie van zaken te debunken, en niet de daadwerkelijke inhoud van het bewuste artikel. De debunk zelf raakt dan ook kant noch wal in relatie tot het artikel, en is er met de aanpasssing niet echt beter op geworden.

Hoewel ik heb geprobeerd argumenten te geven om de onzinnigheid van een dergelijke debunk duidelijk te maken lijkt men niet voornemens serieus te kijken naar mijn argumenten – of het ernstige gebrek aan eigen argumenten. Dus werd het vooral veel van hetzelfde, maar dan met een ander linkje er bij. Niet dat dat werkelijk betrekking heeft op het bronartikel, maar daar wen je aan.

De logica die men lijkt te hanteren is dat elk gemaakt punt dat in de verste verte samen lijkt te vallen met Russische propaganda wel Russische propaganda moet zijn, en dus per definitie niet waar. Daarmee zouden het schijnbaar de Russen zijn die met hun propaganda hier het debat aansturen, in plaats van dat de Russen hun oor hier te luister leggen en hun propaganda daarop afstemmen. Maar dat laatste lijkt ContraCourant een stuk logischer  – en een gezonder uitgangspunt voor ons eigen debat.

Een en ander heeft namelijk wel stevige implicaties voor de manier waarop dat debat gevoerd wordt. Een debat waarin bepaalde meningen en stellingnames op voorhand worden gediskwalificeerd als vijandige propaganda is geen open debat. Dat is helaas wel het debat dat EU vs Disinfo en haar aanhangers voor lijken te staan, door zonder solide argumentatie opvattingen tot desinformatie te bombarderen.

Dat is, buiten de praktische onwenselijkheid ervan, ook nog eens in strijd met de doelstellingen van de East StratCom Taskforce, onder wiens verantwoordelijkheid EUvsDisinfo valt.

ContraCourant adviseert nog maar eens ten halve te keren. Met elke verdere stap loopt het toch al geringe vertrouwen tussen publiek en politiek verdere averij op.

Eerdere delen uit deze serie: 1, 2, 3, 4

De hippe wereld van fact-checking – Deel 4

Het duurt even, maar dan heb je… Nog niks.

Mail terug gehad van de beste participatiejongens en -meiden van EU vs Disinfo. Vol verwachting klikte ik naar mijn e-brievenbus.

“Thank you for the feedback, we appreciate that you let us know. Indeed, the summary of the disinformation did not reflect the original article and we apologise for the inaccuracy. We have now updated the case and you can find it here: https://euvsdisinfo.eu/report/first-hand-experience-with-the-russian-political-talk-show-phenomenon-shows-that-this-is-bona-fide-journalism/

Kind regards,
East Stratcom Task Force”

Even terug naar de originele debunk…

En op 20 februari heeft Ome CC’s knokpartij (goed, een paar mails) voor onze vrijheid van informatiegaring het volgende opgeleverd:

Probleem: volgens EU vs Disinfo is iemand die uit specifieke persoonlijke ervaringen put en daarmee tegenwicht wil geven aan een naar zijn mening eenzijdig beeld bezig desinformatie te verspreiden. Dat bewijst men niet door zijn stellingname te falsificeren (hetgeen ook lastig is), maar door algemene links te geven waarin wordt gesproken over de onvrijheid van de pers in Rusland. Waarvan een van een Amerikaanse NGO (Freedom House), hetgeen an sich natuurlijk een beetje ironisch is, maar in dit geval niet zo buitengewoon interessant. Wel interessant is misschien de vraag waarom men de boel nu maar omkleedt met 4 links. Aan het pijnlijke feit dat men een nauwelijks falsifieerbaar verhaal probeert te debunken omdat het op gevaarlijke wijze probeert een bestaand beeld te nuanceren verandert het verder weinig.

Ik ben nog steeds van mening dat dit soort twijfelgevallen gewoon helemaal geen plek hebben in een desinformatie database, al is het maar omdat de indrukken van de auteur an sich nergens worden tegengesproken. De debunk is  nog steeds niet gericht op de werkelijke inhoud van het artikel, maar is een debunk van de ruime interpretatie (“Russische media zijn vrij”) van zijn indrukken door de onderzoekers van EU vs Disinfo, zonder daarbij de context van het artikel mee te wegen.

De vraag wie nu beslist wat wel of geen desinformatie is blijft vooralsnog springlevend.

Op de andere debunk (ook een kwestie van interpretatie en mening) heb ik nog geen antwoord gehad, maar we blijven hoopvol.

 

Eerdere delen uit deze serie: 1, 2, 3

 

Ollongren en gevolg gaan verder waar gezond verstand ophoudt

De minister spreekt met betrekking tot EU vs Disinfo dan wel zalvende woorden over zorgvuldigheid en noodzaak, maar laat zich op geen enkele manier afremmen door gegronde tegenwerpingen. De minister liegt en verdraait in haar brieven aan de Kamer zonder dat iemand daar werkelijk acht op lijkt te slaan. De minister heeft daarnaast een inmiddels beruchte obsessie met de sloop van het raadgevend referendum binnen een context van onwelgevallige uitkomsten. Als klap op de vuurpijl zal deze onbetrouwbare minister met een beetje pech straks de lijnen uitzetten voor de AIVD… De trein raast voort, dwars door alle signalen heen. De passagiers hebben wel door dat het niet helemaal goed gaat, en in de controlekamer is een zekere spanning voelbaar. Maar niemand die de machinist werkelijk tot de orde roept.

Laat ik voorop stellen dat niets op ContraCourant voortkomt uit politieke affiliatie. Doet ContraCourant niet aan. Ollongren mag naast Wilders en Baudet in een bootje op zee worden gezet*. Hier zullen ze niet gemist worden. Ja, als slecht voorbeeld voor de kinderen. Ik zeg het maar even voor de quasi-progressieven met veel te kleine sandalen voor hun lange tenen. Die types die alles een vermoeiende partizanenstrijd van maken, liefst op basis van identity gezemel in plaats van argumenten. Niet alles kan maar toegedekt worden door te wijzen naar de ander, of door op voorhand te stellen dat kritiek wel voort zal komen uit racistische, misogynistische en/of homofobe motieven.

Homofoob anno 2018

Maar alle koffieleut terzijde, wat gaat er nodig zijn om mensen in te laten zien dat mooie woorden over de grondwet niet zo bijster veel betekenen wanneer je de Kamer en de kiezer bewust voorliegt om je plannen voor vergaande intrusie van staatswege te verkopen? Wanneer je “plannen” om een en ander te voorzien van waarborgen en mogelijkheden tot sturing afhangen van een commissie waarvan de oprichting en benoeming al een zooitje ongeregeld zijn voor we goed en wel zijn begonnen? Wanneer je zonder een fatsoenlijk argument in handen (hetzij voor sloop, hetzij tegen renovatie van het raadgevend referendum) domweg geen boodschap hebt aan de groeiende spanning tussen politiek en (een deel van) de kiezers? To make shit up as one goes along…

De rode lijn door het wild geraas van minister Ollongren is haast. Alles is een haastklus. Niet alleen strijkt zij de weldenkende kiezer tegen de haren in met het hoge Vadertje Staat gehalte van het beleid dat zij voorstaat, zij staat daarbij nauwelijks open voor inhoudelijke vragen of debat. De minister gebiedt het, ziet het, en daarmee is de kous wat haar betreft wel af. Wie commentaar of vragen heeft heeft kan rekenen op een standaard riedeltje dat nul betrekking heeft op de praktische realiteit van zaken, of überhaupt op de gestelde vraag.

Zie bijvoorbeeld dit fragment uit Jinek’s talkshow, over Ollongren’s nepnieuws strijd waarin Ollongren en Jinek het presteren een beetje gekke bekken te trekken waar Baudet redelijk direct tot de kern van de zaak komt. Jinek begint al goed door in reactie op een opmerking van Baudet vol bravoure te roepen dat het volgens haar ging om nepberichten, terwijl dat nu net de hele inzet van de discussie was. Wie bepaalt dat, wie controleert dat? Om haar ietwat dommige uitspraak kracht bij te zetten refereert ze vervolgens aan zaken die al lang en breed bij wet zijn geregeld. Een aanwinst voor het publieke debat deze dame!

Vanaf 04:55 steekt Ollongren van wal met zo’n eerder genoemd nietszeggend riedeltje over vrijheid en onafhankelijke journalistiek, Baudet overschreeuwend met een “Neehee”, maar in mindere mate met een ter zake doend antwoord op de uitgesproken zorg. Wellicht denkt de minister in “vrijheid” een toverwoordje te hebben gevonden dat als joker kan worden ingezet waar geen argumenten voorhanden zijn.

Vanaf 05:30 vraagt Jinek Ollongren direct wie de arbiter gaat zijn over wat een opvatting is, en wat een feit. Exacte relevantie van die vraag in de context van het onderwerp is niet helemaal duidelijk, aangezien de discussie niet gaat over opvattingen vs feiten. Een opvatting maakt nog geen nepnieuws. Evengoed is het antwoord van Ollongren herkenbaar en veelzeggend… Weer een standaard riedeltje over destabilisatie dat op geen enkele manier een antwoord is op de gestelde vraag.

Wanneer Baudet vanaf 06:45 nogmaals probeert de discussie terug te sturen naar de centrale vraag (wie is de arbiter en wie controleert de arbiter) ziet Jinek haar kans schoon geen nieuwe fouten te maken maar de oude nog maar eens te herhalen.

Vanaf 07:40 begint Ollongren smalend te lachen… “Dit is al de derde keer dat de heer Baudet dit zegt”, waarna we godbetere WEER een riedeltje krijgen dat met geen mogelijkheid te matchen valt met de realiteit van de situatie of de centrale vraag in de discussie. Nee, de overheid bepaalt straks niet wat nepnieuws is, de gedachte is dat we dat met elkaar moeten gaan bepalen. De bruggenbouwer! Vrij en samen, wat mooi! Twitter en Facebook, bij de ballen gegrepen door senator Mark Warner, die doen ook mee! En die hebben geen belangen. En de Universiteit van Leiden en Nu.nl, die doen ook mee! Dat Nu.nl zelf vrij makkelijk politiek geladen feiten van Politifact overneemt en niet beschikbaar is voor opmerkingen of vragen over de inhoud, evenals Poynter dat vanuit de hoedanigheid als IFCN (International Fact Checking Network) net zo min bereikbaar is voor vragen en commentaar… Ach. Een groter man dan Baudet had de vloer met beide dames aangeveegd*. Wat dat betreft zou enige dankbaarheid naar Prins Lavendelsnoet niet eens misstaan, maar dat doen ze maar op hun bootje*. Is er trouwens nog ruimte voor mevrouw Jinek?

Uiteraard wordt een en ander afgesloten door nog maar eens a-specifiek te wijzen naar de VS, Duitsland, Frankrijk, UK – alsof het daar allemaal om bewezen feiten ging. Niets is minder waar (zie Russiakeet met Ollongren), maar dat lijkt niet te deren. Oh ja, en we stemmen met potlood, dus wees extra bang en laat de Minister maar schuiven terwijl u met uw gezin onder de tafel bent gaan liggen.

Hoe een deel van de kiezers de oren rustig laat hangen naar een Minister wiens eerste inhoudelijk solide uitspraak nog moet worden geregistreerd terwijl ze naar hartelust de bijl zet in daadwerkelijk zuivere modern-democratische idealen is ContraCourant een raadsel. Maar die arme mensen vergissen zich lelijk als ze denken dat dit allemaal zonder slag of stoot kan passeren. De staart der babyboomers is wellicht zo ingedut door hun 7 vette jaren dat het ze allemaal wel best is, de nieuwbakken progressiefjes wellicht zo nieuw dat ze weinig hebben meegekregen over absolutisme en de weg daar naartoe, maar er zijn gelukkig ook mensen die zich de lessen nog herinneren waarmee ze zijn grootgebracht. Waar jullie de absolutist spelen over persoonlijke expressie en huidskleurquota doet ContraCourant dat liever over ons recht ons vrij te informeren zonder dat daar stempeltjes van Vadertje Staat aan te pas komen. Oftewel, ik en anderen staan voor onze rechten waar u staat voor niet-controleerbare inperkingen van die rechten. Evengoed beschouwt u zichzelf als een hele democraat, omdat u tegen Baudet aanschopt. Grappig toch? Alleen is Baudet slechts een potentiële dreiging aan de horizon, waar Ollongren in volle vaart op ons afkomt.

Voor een uitweiding over Ollongren’s obsessie met de nauwelijks beargumenteerde sloop van het raadgevend referendum verwijs ik graag naar de woorden van Ronald van Raak tijdens het debat in de Kamer. Schrik niet, hij is de eerste spreker. Maar blijf gerust hangen om Martin Bosma daarna aan te horen, die de Minister ook aardig de oren wast.

Let wel, bij het afspelen van dit filmpje gaat YouTube al je koekjes pikken of iets dergelijks.

*Omdat je het in deze tijden maar nooit weet! De minister, Jinek en Wilders en Baudet worden uiteraard op een zeewaardig bootje gezet. Er wordt met niemand de vloer aangeveegd en alle in deze blogpost beschreven bedankjes zijn volkomen eerbaar van aard.

De hippe wereld van fact-checking – Deel 3

Inmiddels lijkt iedereen behalve minister Ollongren wel overtuigd van het feit dat we met EU vs Disinfo een verkeerde weg in zijn geslagen. De organisatie rammelt, liegt over de veel te kleine bezetting, heeft helemaal niet de juiste mensen in huis om het werk naar eer en geweten te kunnen doen en lijkt te drijven op de inzet van vrijwillige fanatici. Buiten deze inmiddels geaccepteerde werkelijkheid werpt de vraag zich nog steeds op of Europees geld moet worden besteed aan counter-propaganda, in wiens belang een dergelijke besteding dan precies is, en wie het werk van de checkers checkt.

Wat inmiddels wel duidelijk is, is dat je met een advocaat zult moeten komen om iets uit de “desinformatie database” verwijderd te zien. Een mailtje sturen naar info@euvsdisinfo.eu hoef je niet te doen, dat mailadres is niet in gebruik.

Een mail sturen via de webformulieren op de site levert ook niets op, maar wanneer je in een tweede mailronde vraagt om een ontvangstbevestiging dan krijg je die ook, met de mededeling dat een en ander aangepast wordt indien men daar reden toe ziet. Maar meer ook niet.

Twee weken na het versturen van twee mails via het mailformulier op de website is er aan de twee foutieve entries niets veranderd, terwijl duidelijk is aangegeven wat er niet klopt aan de debunks. Persoonlijke meningen van de fact-checkers lijken de doorslag te geven, zelfs waar de debunk handelt over zaken die in het respectievelijke bronartikel niet eens terug te vinden zijn. Het kan natuurlijk ook te maken hebben met de lage bezetting, maar dan nog is het laakbaar dat incorrecte entries in de “desinformatie database” schijnbaar geen enkele prioriteit hebben. Waar wel tijd voor is, is het posten van video’s van dansende Russische huisvrouwen, hetgeen schijnbaar enig Europees belang moet vertegenwoordigen.

 

De volgende stap zetten; de nepnieuws crisis

Om maar te beginnen met het goede nieuws… Gevestigde kanalen lieten zich niet geheel onbetuigd in het aanzicht van de nakende censuurcultuur waarnaar wij geacht gaan worden ons te schikken. Ik zag een Roderick Veelo weinig doekjes winden om het feit dat het fundament voor deze culturele ommezwaai wel erg dunnetjes is. Ik zag een Marianne Zwagerman waarschuwen (zoals wel vaker, waarvoor mijn enorme waardering) voor de glijdende schaal… En zo nog wel meer. Belangrijk! Dus dit stemt hoopvol.

Maar tegelijk is er iets dat me een beetje stoort. Zoals we (hopelijk) allemaal wel hebben gezien zijn de ontwikkelingen rondom de bestrijding van nepnieuws niet geheel los te zien van de ontwikkelingen rondom Russiagate en al wat daarmee samenhangt, en dan met name de onzorgvuldige en vaak eenzijdige manier waarop daar in de media over wordt bericht. Wat mij dan verbaast is dat bijna niemand die puntjes gewoon eens verbindt, en stelt dat die onzorgvuldige berichtgeving de hamer is waarmee de gevreesde overheidsinmenging erdoor wordt geramd!

Kajsa Ollongren is terecht bij de spreekwoordelijke kraag gegrepen (niet door iedereen, maar vooruit) om haar alarmistische, maar vrij magere verhaal over Russische beïnvloeding. Er was kritiek op haar MH-17 voorbeeld (of liever gezegd, het gebrek daaraan), maar dat het tweede “wapenfeit” uit haar eerste brief aan de Kamer een referentie is aan het ODNI rapport van 6/7 januari 2017, waarbij zij doet voorkomen dat dit rapport bewezen feiten beschrijft (“laten zien dat… dat ook werkelijk doen”) heb ik niemand op zien pikken. Waarom niet? Want het is volstrekt onwaar.

Ook de voorbeelden die zij in haar brieven noemde zijn niet geheel zuiver, zie ook dit eerdere bericht over de kwestie. Noch in Duitsland, noch in Frankrijk is die Russische inmenging vooralsnog een feitelijke zaak gebleken.

Afgelopen week schreven de nieuwsmedia over Twitter in relatie tot Russiagate. Nagenoeg allemaal schreven ze ten onrechte over feitelijkheden inzake de connectie met Internet Research Agency, de inmiddels legendarische trollfarm in Sint Petersburg. Probleem is echter dat dit geen feitelijkheden zijn, maar vermoedens. Zie onder andere de verklaring van Twitter zelf, of de eerdere verklaring voor de senaatscommissie waarin Twitter haar methodiek uit de doeken doet. Twitter beoordeelt accounts op locatie en content, en kijkt of bepaalde accounts geautomatiseerd zijn. Twitter spreekt daarbij vermoedens uit dat het gaat om activiteiten vanuit het Internet Research Agency. Maar Twitter bewijst dat niet en claimt dat ook niet te hebben bewezen. Wanneer Twitter spreekt over IRA-associated of IRA-linked, bedoelt Twitter daarmee accounts waarvan zij vermoeden dat ze gelinkt zijn aan IRA. Niet dat dit accounts zijn waarvan dit is bewezen. Een belangrijk verschil lijkt mij.

Uit de laatste verklaring zelf:

Het enige bewijs dat men aanlevert – buiten locatie, content en mogelijke automatisering – is “informatie van derden”. Wat voor informatie dit is, en waar deze informatie vandaan komt, dat wordt niet duidelijk. Maar schijnbaar is dat niet belangrijk genoeg, en kan er over voldongen feiten worden gesproken en geschreven.

Maar het zijn wel deze quasi-feitelijke nieuwsbombardementen en brieven aan de Kamer waarmee Minister Ollongren en anderen de noodzaak van overheidsingrijpen propageren. Willen we Ollongren en anderen de voet daarin dwars zetten, dan zullen we kritischer moeten worden en niet toestaan dat een discussie die raakt aan onze grondrechten vervuild raakt met misinformatie en desinformatie.